افسانه غمهای تورا هر که شنیدست 

باران که نه سیلی زدو چشمش چکیدست 

بیگانه چو بشنید فغان از دل زارت 

نالان زقفا پیرهن خویش دریدست 

امروزه خوشی را ندهندش به فردا

انکس که شکر پاره لعل تو چشیدست 

در دست من ای نو گل ایام جوانی 

هرگز کسی جز دست عزیز تو ندیدست 

ای دلبر من دولت عمرو کرم و عیش 

برگیست که از شاخه عمرم رهیدست 

هرگز نشود خار عمادت به ره عشق 

این وادی طوفان زده را صبر جریمست .