انکس که مرا مونس ایام فتا بود

دیدیش چگونه به کمال اهل جفا بود؟

ان هم نفس من که مرا روح و روان بود

هرگز تو مپندار که از بهر وفا بود

من در پی او بودم و هر لحظه به یادش 

اشعار مرا مقصد و مقصود و صفا بود

خرسند از این بودم و گشتم که مرادم 

در شادی او بود نه در دست قضا بود

او از نفس خویش مرا زنده همی کرد

خفاش صفت بودم و او نور و جلا بود

اکنون که مرا گوشه عزلت شده قسمت 

صد حیف که سازم همه در شور و نوا بود

سوخته را رنج دو چندان ز وفا نیست 

سخن عشق عمادش همه در صلح و صفا بود.