افسرده دلم  را غم جانکاهی نشان کرد

                       بی بال و پر و سوخته رسوای جهان کرد

انکس که مرا نعت و ثنا بود کلامش

                       بر خاک ندامت همه جا ورد زبان کرد

ای بلبل خوش لحن تو را این چه نوایی است ؟

                       کز نغمه شیرین تو صد اه و فغان کرد

در خرمن شادی تو گر شعله بیوفتد

                       خوش باش که با مرگ تو سودای جنان کرد

گویی به سرت خاک ندامت بنمودند عمادا

                      در اوج قساوت به دلت تیر و سنان کرد.