این سینه که از دست تو لبریز فغان است 

                         باران به کویریست که از دیده روان است 

افتاده این عشق منم مرحمتی کن 

                         انرا که فتادست دویدن زگمان است 

دوشینه مرا صحبت زلفت به صبا بود

                        کافسانه زلفش به دلم تیرو کمان است 

در راه تو بس خارو بسی رنج و مصایب 

                        بر چشم نهادیم و کنون سر به غمان است 

چون اشک دگر نیست مرا گریه چه حاصل 

                         انرا که زبان نیست تکلم نه چنان است 

از دست تو بر بام فلک داد عمادت 

                       لرزاندو هر گوشه سودت به زیان است .