سوگند که ساقی دگرم تاب و توان نیست 

چون یار نباشد به برم روح و روان نیست 

هرگوشه چشمش بودم شور جهانی 

چون نیست مرا یار دگر شور جهان نیست 

از سلسله موی تو ای دلبر طناز

افسوس که بویی دگر از سوی جنان نیست 

از موی سپید و دل ریشم  تو مپندار

کین گونه مرا عمر همی رفت و جوان نیست 

در باغ اگر سرو بود قد عماد است 

ازادگی اش بین که به هر کون و مکان نیست .